Biografie over Amalia onze toekomstige koningin
Wat is er toch mis met het Huis van Oranje? Om de zoveel tijd draaft er iemand op om een prominent lid op een voetstuk te plaatsen. Deze keer is het cabaretière De Breij die onze toekomstige koningin, Amalia, van een geloofwaardig levensverhaal mag voorzien. Telefoontje van de huidige koning gehad: ‘Zeg Claudia wat dacht je ervan om mijn oudste dochter eens te portretteren.’
Misschien vanwege de lege zalen in het land dat ze deze schnabbel met beide handen aanpakte. Daarmee onderdeel wordend van een nogal middeleeuws aandoend, bijna deerniswekkend gebeuren, namelijk de overerfbare monarchie. In ieder andere tak van bedrijf, want dat is het Koningshuis inmiddels, een miniatuur soort van multinational, zonder dat er in de boeken gekeken mag worden, dient men zich als leidinggevende te bewijzen door vakbekwaamheid en talent. Zo niet dan volgt al snel ontslag. Of men krijgt de wacht aangezegd door de aandeelhouders.
Iets wat wij als volk ook zijn wat betreft het door ons gefinancierde stelletje adellijke en half adellijke klaplopers. Alleen hebben we geen enkele stem in het koninklijke gebeuren. Mede daardoor is het koningschap een lachwekkend soort van vertoning geworden, ter vervulling waarvan men aanleg noch ambitie dient te hebben. Een job dus voor mensen zonder noemenswaardige eigenschappen, zowel positief als negatief, anders komt een gekroond hoofd al snel in botsing met zichzelf en de omgeving. Wat in het verleden nog wel eens wilde gebeuren.
Vooral in de negentiende eeuw toen het koningschap een vergaarbak was van hele en halve garen, plus het nodige aan schuinsmarcheerders, steeds meer in het gareel gehouden door regering en politiek waardoor er een interne controle plaats vond met betrekking tot de vervulling van het ambt van Staatshoofd. Na de Tweede Wereldoorlog een nogal kleurloos gebeuren.
Behalve misschien in het geval van prins Claus die in plaats van linten stropdassen ging doorknippen. Waarschijnlijk dolgedraaid vanwege de volstrekte leegte waarin hij zich bevond als man met ambitie in de ontwikkelingshulp, anders dan bijvoorbeeld schoonvader Bernhard, die maar een ding ambieerde: geld. Plus het nodige aan vrouwelijk schoon.
Een levensweg geplaveid met schandalen door de politieke mantel der liefde, bestaand uit goed begrepen staatkundige eigen belang, toegedekt, terwijl er in 1977 strafrechtelijk gezien heel wat meer in het vat zat dan het niet meer mogen dragen door Bernhard van een uniform bij leven. Eenmaal dood bijgezet in het Delfts familiegraf in het kloffie van inspecteur generaal. Net of er nog wat te inspecteren viel.
Maar wie maalt daar nog om? Zeker niet Claudia. Hoewel voor een beetje cabaretier de grappen voor het oprapen liggen in de koninklijke entourage. Maassen had er wel raad mee geweten: ‘Weet je wat Alex zei tegen z’n dochters? Ja, ik ving het toevallig op toen ik me kwam melden en even rondkeek in paleis Huis ten Bosch en langs een privévertrek kwam waarvan de deur op een kier stond: ‘Kom maar bij papa op de poef zitten!’ Hoorde ik dat nou goed? En toen zei ie het nog twee keer. Ja keuze zat. Aardje van z’n betovergrootvadertje. Je weet wel Koning Gorilla (Willem III, red) die het liefst naakt op het bordes ging staan voor het laten zien van de kroonjuwelen.’
Bij Claudia geen schuine grappen, want Amalia maakt haar opwachting als te beschrijven onderwerp. Een taak waar haar gelegenheidsbiograaf zich met verve van kwijt. Weinig kritische noten. Eigenlijk geen enkele, behalve het toch wel opmerkelijke feit dat Amalia bijgestaan wordt door een psycholoog. Misschien niet zo vreemd wanneer je een heel leven een soort wandelende dubbelganger van jezelf bent. Het ene selfie is nog niet genomen of het andere staat op het punt genomen te worden van je tweede ‘ik’.
De godganse dag niet anders dan opgeheven armen met een praathout voorzien van een glazen oog. Plus de roddelmaffia die een moord plegen om je vriendje of vriendinnetje een kusje te zien geven. Des te tragischer allemaal omdat Amalia best wel een leuk karakter heeft. Ondanks alle overdreven aandacht. Nu maar hopen dat het zo blijft. Aan de psycholoog zal het niet liggen.
Fragmenten uit Amalia:
In mijn hoofd scande ik razendsnel mijn meest recente columns, tweets en optredens. Had ik iets verschrikkelijks over het Koninklijk Huis gezegd? Moest ik op het matje komen? Onzin, Claudia, doe normaal. Alsof die mensen zich daarmee bezighouden. Alsof iemand ooit op het paleis is ontboden omdat hij iets onaardigs over jachtvergunningen of speedboten heeft gezegd. Dan had Youp van ’t Hek er inmiddels een vaste parkeerplaats.
‘Prinses Amalia wordt op 7 december van dit jaar achttien,’ legde de rvd-man aan de telefoon uit. Hij had me even geamuseerd uitgehoord, of ik enig idee had waarvoor hij belde, en kwam nu ter zake. ‘Zij heeft die eerste achttien jaar van haar leven redelijk buiten de publiciteit kunnen doorbrengen. Maar nu ze koningin kan worden, in theorie dan, hè, is het tijd haar aan Nederland voor te stellen. Toen haar vader achttien werd, is er een boek verschenen van Renate Rubinstein, om hem als het ware te introduceren bij het Nederlandse volk. Datzelfde gebeurde jaren eerder bij Beatrix, door Hella Haasse. Dus nu voel je de vraag wel aankomen, denk ik?’
Op een zaterdag in maart rij ik naar Den Haag. Vanuit de auto bel ik nog licht gepanikeerd de rvd: waar is die achteringang van paleis Huis ten Bosch dan? Ik blijk er al drie keer als een blind paard langs te zijn gereden, maar was zó vroeg van huis vertrokken dat ik toch nog min of meer op tijd langs de marechaussee zoef. Die controleert mijn rijbewijs en zegt dan: ‘U mag doorrijden.’
Amalia is als ebook te koop bij o.a. Bol.com voor €12,99
Selexyzebooks
